Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη - Η οπερέτα
Από το Θέατρο Τέχνης

Το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν και η Εθνική Λυρική Σκηνή εγκαινιάζουν τη νέα μακροπρόθεσμη συνεργασία τους με την παρουσίαση της παράστασης “ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΟΥΣΕΣ - Η λαϊκή οπερέτα”, σε μετάφραση - λιμπρέτο - μουσική Σταμάτη Κραουνάκη και σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη.

Μια  διασκευή της γνωστής κωμωδίας του Αριστοφάνη, από τον Σταμάτη Κραουνάκη, στο πλαίσιο του κύκλου "Operetta restart" της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. 

Σε μια εποχή  πολιτικής και κοινωνικής παρακμής, οι γυναίκες της Αθήνας με αρχηγό την Πραξαγόρα (Σοφία Φιλιππίδου) μεταμφιέζονται σε άνδρες και καταφέρνουν να πάρουν την εξουσία προτείνοντας ένα νέο καθεστώς κοινοκτημοσύνης. Το επαναστατικό σχέδιο της Πραξαγόρας, μοιάζει στη θεωρία ιδανικό, στην πράξη (Ας μην ξεχνάμε πως είμαστε 2500 χρόνια πριν) όμως θα αποδειχτεί ουτοπικό. Η παράσταση, προσπαθεί με χιούμορ και μέσα από τον μουσικό πάντα κώδικα, να θίξει τα σημαντικότερα πολιτικά ζητήματα που συνεχίζουν να μας απασχολούν από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα: Τι σημαίνει δημοκρατία; Γιατί η εξουσία διαφθείρει; Είναι δυνατόν να κυβερνηθεί ένας τόπος με δικαιοσύνη και ίσες ευκαιρίες για όλους;

"Οι “Εκκλησιάζουσες” είναι μια κωμωδία εξαιρετικά αιχμηρή και άκρως επίκαιρη. Στην παράσταση, μέσα από τη μουσική ( ; ) και το τραγούδι θέλουμε να αναδείξουμε τόσο την πολιτική όσο και τη βαθιά ποιητική πλευρά του έργου: αυτό το ονειρικό, υπερβατικό στοιχείο που τόσο περίτεχνα μπλέκει ο Αριστοφάνης με την τρέλα που χαρακτηρίζει το κωμικό του σύμπαν" όπως λέει ο Στ. Κραουνάκης.
Όμως εμείς έχουμε ένσταση. Σύμφωνα και με τον πιο στοιχειώδη ορισμό της οπερέτας, αυτόν της wiki,  η οπερέτα είναι ένα ελαφρύ μουσικό είδος τόσο ως προς τη μουσική όσο και ως προς την θεματολογία. Ο Βαφτιστικός για παράδειγμα στον οποίο μπλέκουν έρωτες και παρεξηγήσεις και αγγίζει τα όρια της φάρσας, ενώ κάτι ανάλογο πχ υπάρχει και στη Νυχτερίδα του Στράους. Και όσον αφορά τη μουσική είναι δικαίωμα του Κραουνάκη να γράφει όσο ελαφρά μουσική θέλει....

Όμως απροσδιόριστο είναι που βρήκε  τα στοιχεία της λαϊκής οπερέτας (και όχι κωμωδίας) στο κείμενο αυτό ο κ. Κραουνάκης και ημι-απροσδιόριστοι οι λόγοι για τους οποίους αποφάσισε να πειράξει αυτό το έργο. Η αριστοφανική ιδιαίτερα κωμωδία απέχει παρασάγγες απο το να είναι ελαφριά ως προς τη θεματολογία της (όπως κι ο ίδιος παραδέχεται) εκτός αν κάποιος δει μόνο την επιφάνεια-ο καθένας με τις προσλαμβάνουσές του. Άρα εξ ορισμών (κωμωδίας-οπερέτας) δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν οι Εκκλησιάζουσες ως βάση οπερέτας. Μόνο ένα σατυρικό δράμα θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί. Ούτε  θεωρούμε πως ένα τέτοιο αμφίβολης αισθητικής πείραμα θα μπορούσε να ευδοκιμήσει. Φαίνεται πως είναι της μοδός να προσπαθούμε να αντλήσουμε αίγλη απο κλασσικά κείμενα για να φωτίσουν τα πειράματα που σκαρφιζόμαστε για να δείξουμε πρωτοπορία ή για να κερδίσουμε το παντεσπάνι μας...

Μετάφραση- Λιμπρέττο- Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Σκηνοθεσία: Μαριάννα Κάλμπαρη
Σκηνικά-κοστούμια: Χριστίνα Κάλμπαρη
Χορογραφία: Θοδωρής Πανάς
Σχεδιασμός φωτισμού: Στέλλα Κάλτσου
Βοηθός σκηνοθέτη: Μαριλένα Μόσχου
Βοηθός σκηνογράφου: Σοφία Αρβανίτη-Φλώρου
Βοηθός Παραγωγής: Διονύσης Χριστόπουλος
Φωτογραφείς: Σταύρος Χαμπάκης

Παίζουν: Σοφία Φιλιππίδου, Χριστόφορος Σταμπόγλης, Σταμάτης Κραουνάκης, Χρήστος Γεροντίδης, Σάκης Καραθανάσης, Ιωάννα Μαυρέα, Κώστας Μπουγιώτης, Κατερίνα Λυπηρίδου, Γιώργος Στιβανάκης, Ερατώ Αγγουράκη, Τερέζα Καζιτόρη, Πίνα Κούλογλου, Ματίλντα Τούμπουρου.

Ζωντανή μουσική: Δημήτρης Ανδρεάδης, Βασίλης Ντρουμπογιάννης, Βάιος Πράπας, Γιώργος Ταμιωλάκης.

 Μιχ. Πανάς